Dat klopt. Hoewel de verschillen klein zijn (en bij de meeste optica experimenten je mag aannemen dat de zonnestralen wèl evenwijdig zijn: maar dat zijn experimenten die maar binnen enkele m² plaatsvinden), is de zon een bol van enorme omvang en de stralen van de ene rand worden door de maan net een beetje anders geblokkeerd dan van de andere rand. Zo ontstaan halve en hele slagschaduwen.
Zie bijv. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Zonsverduistering


(illustratie niet op schaal)


Een soortgelijke situatie bij bijv. Neptunus en een maan ervan (stel dat die op een gelijksoortige manier als bij de aarde zou ronddraaien) zou een wat bredere band geven omdat de zonnestralen daar minder afwijken van de evenwijdige band die door die maan wordt tegengehouden. De halfschaduw zal om dezelfde reden veel smaller zijn omdat de lichtstralen veel minder afwijken van elkaar.

 De illustratie geeft aan dat de stralen niet parallel aankomen en zodoende een kleine schaduw geven op de aarde . Eratothenes berekeningen waren evenwel gebaseerd op strikt parallel aankomende stralen ? Hoe komen deze verschillen tot stand ? 

1) afwijking uiterste stralen maximaal 0,5° . Met zo'n meetfout valt eventueel prima te leven

2) Maar dié meetfout is er zelfs niet eens, de schaduw wordt alleen aan alle randen een tikje minder scherp, de kernschaduw blijft toch symmetrisch t.o.v. een situatie bij een perfect evenwijdige bundel


Dus op de gemeten richting van de schaduw van een paal in de grond heeft dit effect geen enkele invloed.

Dag Ruud,

Voor "uitdagende" vragen ben je hier niet helemaal aan het juiste adres. We hebben hier onze handen meer dan vol aan onze doelgroep, nieuwsgierige middelbare scholieren, en middelbare scholieren die vastzitten met hun natuurkunde.

Op Wetenschapsforum.nl kun je alle uitdagende vragen kwijt. 

Groet, Jan

Moderator:

Aan platte aarde discussies die volgden op het oorspronkelijke onderwerp, wordt geen verdere energie verspild. Ze zijn uit dit topic verwijderd.
Zie https://www.natuurkunde.nl/vraagbaak/60629