Als de zon weer eens ergens door gaatjes in de wolken schijnt en daar een grashark patroon van wijkend lijkende bundels afstekend tegen de wolkenhemel laat zien komt weer de gedacht op dat DUS de Zon niet ver van de Aarde kan staan WANT "de lichtbundels komen niet evenwijdig aan". 

^{foto by Unsplash freerangestock.com/photos/45175/sun-shining-through-clouds-over-water}

Al tientallen keren uitgelegd in evenveel jaren, bij diverse gelegenheden, dat dit slechts een kwestie van perspectief is, maar dat blijft maar bij woorden, ik zocht altijd naar iets om dat te laten ZIEN, en kon nooit bedenken hoe dan.....

En vanavond zag ik het   . Kort voor acht uur, met de zon nog nét niet ondergaand achter mij: 

_{mijn eigen foto, wie hem nodig heeft voor alles behalve commercieel, ga uw gang, vermelding is netjes}

De bundels zoals in de eerste foto schijnen door gaten in de bewolking achter mij, en schijnen over mijn hoofd heen om kilometers verderop op wolken te vallen.
Hier zien we datzelfde perspectief-effect dat we altijd aanhalen als we het hebben over hoe het kan dat die stralen evenwijdig zijn terwijl ze het duidelijk niet lijken te zijn. Maar dan andersom, de bundels lijken hier te convergeren.

Maar ja, dit zie je dus inderdaad alleen als de zon héél laag staat. Kort hiervoor dàcht ik twee vage regenbogen te zien op twee verschillende plekken, wat dus onmogelijk is. En terwijl ik zat op te letten en te puzzelen over wat ik dan eigenlijk wel zag kwam dit, en dat was enkele minuten later weer verdwenen. Gelukstreffertje.

Groet, Jan