Geachte heer/mevrouw,

 

Graag zou ik u mening horen over de volgende theorie.

 

In deze hypothese wordt een radicaal nieuwe kijk op de natuurkunde geïntroduceerd, die traditionele modellen uitdaagt en een alternatieve benadering voorstelt om enkele van de meest complexe vraagstukken in de kosmologie en de kwantummechanica te verklaren.

 

1. Zwarte Kracht (Donkere Materie):

Traditioneel wordt donkere materie beschouwd als een mysterieuze substantie die geen elektromagnetische straling uitzendt. Deze hypothese suggereert dat de gravitationele aantrekkingskracht van ruimte zelf, onafhankelijk van donkere materie, verantwoordelijk zou kunnen zijn voor zwaartekrachteffecten op galactische schalen. Dit concept is geworteld in het idee dat ruimte actief deelneemt aan interacties, waarbij het zichzelf en massa aantrekt.

Ondersteunende Observaties: Anomalieën in galactische rotatiecurves en studies van gravitatielenzen hebben verschijnselen aangetoond die in strijd zijn met de aanwezigheid van conventionele donkere materie. De voorgestelde actieve rol van ruimte sluit aan bij deze waargenomen verschijnselen en biedt een nieuw perspectief op galactische dynamica.

 

2. Uitdijing van het Universum:

In tegenstelling tot traditionele modellen wordt voorgesteld dat ruimte niet passief is maar actief naar zichzelf toe beweegt en naar massa. Deze dynamische aard van ruimte kan invloed hebben op niet alleen de traditionele gravitationele aantrekkingskracht tussen massa's, maar ook op de structuur van ruimte zelf. Dit biedt een alternatieve verklaring voor de uitdijing van het universum, zonder te vertrouwen op donkere energie, maar eerder voortkomend uit de intrinsieke aard van ruimte.

Ondersteunende Observaties: Anomalieën in de kosmische achtergrondstraling en roodverschuivingsmetingen van verre sterrenstelsels zijn intrigerende vraagstukken in de huidige kosmologie. De voorgestelde actieve rol van ruimte biedt een potentieel kader om deze discrepanties aan te pakken en de waargenomen kosmische expansie te verklaren.

 

3. Samenhang van Clusters (Donkere Energie):

Donkere energie wordt vaak gezien als verantwoordelijk voor de versnelde uitdijing van het universum. Deze hypothese suggereert dat deze versnelling begrepen kan worden als een resultaat van de interactie tussen ruimte, massa en zichzelf. Het actieve karakter van ruimte zou dus de basis kunnen vormen voor het begrijpen van de schijnbaar mysterieuze invloed van donkere energie op kosmologische schalen.

Ondersteunende Observaties: De waargenomen versnelde uitdijing, zoals aangegeven door gegevens van Type Ia supernova's, is een cruciaal stuk bewijs voor het bestaan van donkere energie. De voorgestelde hypothese beoogt een mechanisme te bieden voor deze versnelling dat overeenkomt met de actieve aard van ruimte.

 

4. Quantumniveau:

Op kwantumniveau biedt de hypothese een verklaring voor fenomenen zoals fluctuaties en virtuele deeltjes. Door ruimte actief te beschouwen als een deelnemer aan kwantumprocessen, kan deze benadering helpen bij het begrijpen van golfeigenschappen, de aard van massa op kwantumniveau en de resultaten van experimenten zoals het dubbelspleetexperiment.

Ondersteunende Observaties: Kwantumverstrengeling en het gedrag van virtuele deeltjes zijn waargenomen verschijnselen die traditionele interpretaties uitdagen. De voorgestelde actieve rol van ruimte biedt een potentieel kader om deze kwantumfenomenen binnen een samenhangend theoretisch model te verklaren.

 

4.5. Het Dubbelspleetexperiment:

Het beroemde dubbelspleetexperiment heeft altijd geleid tot filosofische vraagstukken over de aard van deeltjes en golven. De hypothese stelt voor dat de actieve rol van ruimte een verklaring kan bieden voor de observaties in dit experiment. Door ruimte te beschouwen als een actieve deelnemer, kan de interferentie of het gebrek daaraan worden begrepen in termen van de dynamiek tussen ruimte, massa en kwantumprocessen.

Ondersteunende Observaties: Experimentele resultaten van het dubbelspleetexperiment blijven een uitdaging voor conventionele interpretaties. Het actief betrekken van ruimte als een deelnemer kan een nieuw perspectief bieden om deze uitkomsten te begrijpen en de fundamentele aard van deeltjes op kwantumniveau te verkennen.

 

5. Verklaring voor de Big Bang:

De hypothese werpt ook licht op de oorsprong van de Big Bang. Als ruimte instabiel is en zichzelf aantrekt, zou een kleine hoeveelheid massa in een bepaald gebied de stabiliteit van het universum hebben verstoord. Dit zou een cascade-effect van energie en krachtige gebeurtenissen hebben geactiveerd, resulterend in de explosieve uitbreiding die we de Big Bang noemen. Dit biedt een alternatieve verklaring voor de oorsprong van ons universum zonder te vertrouwen op externe krachten.

Ondersteunende Observaties: De kosmische achtergrondstraling, een overblijfsel van het vroege universum, ondersteunt het idee van een hete, dichte toestand in het verleden. De voorgestelde actieve rol van ruimte biedt een potentiële verklaring voor de instabiliteiten die leidden tot de explosieve expansie waargenomen in de kosmische achtergrondstraling.

 

Deze hypothese overstijgt traditionele theorieën door een fris perspectief te bieden op de aard van ruimte en interacties op kosmologische en kwantumniveaus. Het vermogen van deze hypothese om fundamentele krachten en verschijnselen te verklaren zonder de noodzaak van afzonderlijke donkere materie en energie, zoals voorgesteld door huidige modellen, maakt het tot een waardevolle kandidaat voor verdere wetenschappelijke verkenning en onderzoek. Wetenschappers worden uitgenodigd om deze ideeën te onderzoeken en te beoordelen op basis van observaties en experimenten, in de hoop ons begrip van het universum naar nieuwe hoogten te tillen.

 

Graag hoor ik van u!

 

Met vriendelijke groet,

 

Leo Zwart