Licht wordt uitgestraald als het verschil tussen een aangeslagen toestand (van een atoom in bijv. een halfgeleidermateriaal) en een lagere toestand. De energie is dus altijd discreet (ΔE = E₂ - E₁ = hf) en duurt niet korter of langer om te compenseren voor een teveel aan energie want die is er niet: de energie moet "precies passen" bij sprongen tussen energie-niveaus. Behalve als het vanuit een gebonden toestand wordt aangeslagen met meer dan de "bindingsenergie" ("ontsnappingsenergie") om het atoom te verlaten.

Bij het aanslaan (UV licht absorberen) kan een elektron uit een atoom worden losgeslagen (specifieke ΔE tot aan de "ontsnapping" uit het atoom) en de rest van de energie wordt gebruikt als kinetische energie - de snelheid waarmee het elektron wegschiet en in de "geleidingsband" terechtkomt - los van het atoom.
Bij absorptie dient een elektron eerst alle energie kwijt te raken tot het ΔE_n overhoudt waarmee het vanuit "vrij" naar een gebonden toestand E_n overgaat. Dat kwijtraken kan door botsingen waarmee het kristal warmer wordt.  Het uitgestraalde licht heeft dus altijd een specifieke frequentie. Die is gelijk of lager dan de frequentie van de straling waarmee het eerder uit een atoom is vrijgekomen. In dat opzicht werkt het niet anders dan een elektron in een waterstofatoom (met Lyman, Balmer en Paschenlijnen).

Bedankt voor het duidelijke antwoord. Daar heb ik veel aan.
Het is dus zo dat als er UV wordt ingestraald, er bijvoorbeeld rood licht wordt uitgestraald (afhankelijk van de grootte van het deeltje en de bandgap daarbij), de totale energie is dan bijvoorbeeld gelijk aan:  E(uv) = E(rood) + E(kin) + E(trilling) + E(warmte) + ... + ...

Precies. Alleen de E(rood) is wat je ziet als het elektron weer ingevangen wordt en in energie-niveau E_rood belandt (vanuit E_ionisatie)