hoe een wezen ooit iets heeft leren gebruiken is waarschijnlijk een verkeerde insteek. Ze leren niks maar bepaalde types konden door mutatie ineens iets, gebruikten dat,  bleken daarmee succesvoller dan hun soortgenoten die dat niet konden en na miljoenen jaren waren ze in de meerderheid. Survival of the fittest zou Darwin dat noemen.
Sowieso is dat "leren" een proces van miljoenen generaties en jaren. In dat opzicht dus geen "leren" als ons onderwijssysteem waarin kennis wordt overgedragen maar we ook niet geleerd hebben immuum te zijn tegen bijv. pokken of mazelen. Misschien zijn door omstandigheden 1000 mensen dat wel. En met geluk vermeerderen die zich tot over 100 miljoen jaar iedereen bestand is tegen mazelen (maar tegen die tijd bestaan we waarschijnlijk al niet meer). Met pech verdwijnen die 1000 mensen omdat andere aspecten om nu te overleven belangrijker zijn. 

Dit snap ik wel, het klassieke evolutieverhaal.
Maar wat ik lastig vind is dat -in een zee van chemische processen-  in een oeroude eencellige 'ineens' een molecuulcomplex aanwezig is dat in staat is quantummechanische processen (het tunnelen van electronen) mogelijk te maken. 

Dag Chris,
Wat ik nog veel lastiger vind om te bevatten is dat er überhaupt eencelligen (dwz leven) ontstonden. 

De VPRO had lang geleden een schitterende serie interviews door Wim Kayzer met vooraanstaande wetenschappers, met als titel: "Een schitterend ongeluk".  Vooral over dit soort zaken. Eigenlijk gaat het over een serie opeenvolgende (on?)gelukken. De kans om met duizend dobbelstenen duizend zessen te gooien is verwaarloosbaar klein. Maar dobbel vaak genoeg en het gebeurt.

Groet, Jan

ik heb fotosynthese niet op mijn netvlies maar als tunnelen een  reden is dan is dat ook een statistische kans. Een op de zoveel duizend elektronen heeft in de potentiaalput voldoende energie om uit de put te komen en een reactie aan te gaan.