meetresultaten zijn altijd behept met fouten (aflezing, moment van meten e.d.). Daarom trek je een vloeiende lijn tussen de meetpunten door - ongeveer even veel punten erboven als eronder. Zo "middel" je de meetfouten te groot/te klein een beetje uit

En wat grootte van de fouten betreft: bepaal de afwijking van de getrokken lijn waarde en kijk hoeveel procent het is. Bijv. meting 50, grafiekwaarde 45, fout is dan 5/45 = 11%

Dag Levina,

 Dat zou dan iemand worden die die sensor moet gaan gebruiken: die moet besluiten of hij/zij met dergelijke foutmarges kan 'leven' .

Maar juist omdat we altijd meetfouten maken heb je aan één zo'n serietje metingen eigenlijk niet genoeg: wie weet, als je meer metingen doet, dat al die metingen netjes op je kronkellijn liggen: in zo'n geval ga je dus moeten besluiten dat je sensor geen lineair gedrag vertoont, en dan gaat een sensorgebruiker er dus wel degelijk die ijkgrafiek naast moeten leggen, in plaats van steeds via een eenvoudig rekensommetje T=c·U uit de afgelezen spanning te kunnen omrekenen naar een bijbehorende temperatuur plus of min zoveel graden Celsius. 

Groet, Jan

Als ik zo een golvende ijkgrafiek krijg, kijk ik eerst of ik het ijkproces en de metingen nauwkeuriger kan krijgen (nauwkeuriger meetinstrumenten gebruiken, nauwkeuriger aflezen). Vervolgens maak ik een nieuwe ijkgrafiek. Blijft de golvende lijn dan zal dat waarschijnlijk toch een karakteristiek zijn van de sensor. Zoals Jan zegt, zul je de ijkgrafiek dan steeds bij de sensor moeten houden om bijvoorbeeld de spanning om te zetten in een waarde van de gewenste grootheid (temperatuur, druk, enz.)

Zou je de, zeg maar, niet zo mooie ijkwaarden in een programma willen gebruiken om de sensorspanning om te kunnen zetten, dan kun je een tabel met ijkmetingen in het programma opnemen. Via je programma moet dan een manier worden gevonden om gemeten sensorspanningen die natuurlijk meestal niet precies met een tabelwaarde zullen corresponderen, om te rekenen. Dat is wat puzzelen, maar niet moeilijk.