We hebben geen idee waarin het uitdijt. Dat is dan het verleggen van de vraag: waarin zit dat dan?
De ruimte tijd van ons heelal maakt zichzelf groter en wiskundig is dat ook geen probleem. Maar voor ons voorstellingsvermogen wel (net als 4e of 5e dimensie). We beelden dan de 3 dimensies af op 2 dimensies (bijv. een ballonoppervlak) en maken die groter (ballon opblazen: kentekens erop gaan verder uiteen staan). Voor een plat iemand die op die ballon leeft is het niet duidelijk waarom alles ineens groter wordt. Voor ons als 3 dimensionale wezens wel: de ballon wordt groter. Maar dat ziet een plat iemand niet.  Bij ons is het soortgelijk: er is misschien een 4e of 5e dimensie waarin het helemaal duidelijk is, maar voor ons niet.

En of die uitbreiding ooit stopt (en omkeert) weten we ook niet goed. We denken dat het eeuwig doorgaat en uiteindelijk heel koud wordt. Maar dat hangt af van een aantal gegevens die ook onzeker zijn en meetwaarden hebben die op het randje liggen van OF samentrekken OF uitzetten. Momenteel suggereren de meetwaarden uitzetting.

Je kunt je ook vragen stellen bij de oerknal. Was het hele heelal in een kleine punt geconcentreerd? Die ook nergens "in zat"? In feite is het huidige heelal dan een uitgezette punt.