Dag Naomi,


niet te moeilijk denken, ouderwetse fotografische platen (ook de nog niet zo héél erg antieke negatief-filmpjes van fototoestellen) werken zo. Het is gewoon een papje waarin een chemische reactie optreedt zodra moleculen in dat papje het juiste duwtje krijgen. 

Bijvoorbeeld:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gelatin_silver_process

En dus ontstaat er daar waar licht op zo'n filmpje valt een andere tint. Meer licht, sterkere verkleuring. 

Wat hier gebeurt werkt op hetzelfde principe.

Groet, Jan.

Kan ik voor dikte van de emulsie dan de feiten gebruiken dat alfadeeltjes een dikker en korter spoor hebben dan betadeeltjes? (zoals bij het nevelvat)

Ik snap gewoon echt niet waar ik heen moet met deze vraag.
Watvoor probleem bij het ontwikkelen? En hoe heeft de temperatuur hier iets mee te maken?

dag Naomi,

vraag a) is nog natuurkunde, b) en c) zijn eerder scheikunde/procestechniek. Waarom ze dat hierbij halen is me een grote vraag. 

Het lijkt me stug dat men gaat denken aan emulsielagen ter dikte van een nevelvat, ik denk niet dat het de bedoeling van deze "registratie" gaat zijn om een soort bevroren driedimensionale momentopname van een nevelvat te maken. 

Laten we dus eens in extremen gaan denken aangaande vraag a):

• wat zouden we registreren als die emulsielaag micrometers dik was? 
• wat zouden we registreren (en waar in de laag) als die laag een meter dik was? 

Op basis van die gedachten moet wel een redelijk klinkend natuurkundig antwoord te bedenken zijn.

groet, Jan

 

Als de plaat dun zou zijn zou hij sneller zwart worden dan als hij dikker zou zijn?
En zouden de lijnen van de baan van de straling dan 'scherper' zijn dan bij een dunne plaat?

• Hoe groot acht je de kans dat je een lijn zit ontstaan in een dunne film, welke richting moet dat deeltje dan hebben t.o.v. die film? 
• Welk deeltje zou een lijn kunnen veroorzaken (bedenk, zo'n emulsie is geen nevel hè),
• In een heel dunne film, welke deeltjes zouden waarschijnlijk voor 99,9% spoorloos door de film heen schieten?
• in een meter dikke film, waar ga je de sporen van welke deeltjes terugvinden?
• ...................

alfa en beta straling kunnen een lijn veroorzaken vanwege hun ioniserend vermogen.

y-straling zal dus voor het grootste deel spoorloos door de film heen schieten.

Bij een meter dikke film zullen de lange sporen van de betadeeltjes zijn, omdat zij een grotere dracht hebben dan alfadeeltjes.

Verder kom ik echt niet, sorry.

Hier ga je natuurkundig de mist in: alfastraling hou je tegen met minder dan een sigarettenvloeitje. En zoek eens wat na in je theorie over de dracht van beta-straling in vloeistoffen.

Alfadeeltjes hebben natuurlijk een heel laag doordringend vermogen.

En in mijn theorie staat alleen iets over de dracht van beta-straling door lucht.

Maar alleen een beta-deeltje zou dus een lijn kunnen veroorzaken? 
En de richting dan ten opzichte van de film?

dat is bij niet al te energieke β-deeltjes ook in decimeters/meters te tellen.
vloeistoffen/emulsies hebben een ruwweg 1000 keer zo grote dichtheid dan lucht 

Blader eens door BINAS isotopenlijst naar energieën van β-deeltjes. en kijk dan voor een vuistregel eens bjivoorbeeld hier:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Dracht_(kernfysica)


ja, maar ja, hoe groot is de kans dat je een beta-deeltje vangt met een invalshoek t.o.v. je film die nagenoeg 0° is, en die dan bovendien ook nog eens niet bij de eerste botsing met een emulsiedeeltje de emulsie weer uit stuitert? 

Dus ik verwacht eigenlijk behalve een "freak" nooit lijntjes te gaan zien.

Maar hoe beantwoord ik dan de vraag bij a? Als je nooit verwacht lijntjes te zien, dan kun je toch ook nooit iets zeggen over de dikte van de emulsie bij het vastleggen van een baan van ioniserende straling?

het enige dat we natuurkundig kunnen zeggen is dat we alle alfa's vangen, maar nooit een baan gaan zien, ongeacht de dikte van de laag. Vlekken aan het oppervlak, da's al.
Wat betreft beta's kunnen zeggen op basis van meetkundige logica dat áls we  baan/richting willen vastleggen dat de emulsielaag zeker niet te dun mag zijn.

En dan houdt het wat mij betreft wel op. Het lijkt me dat we meer tijd aan deze vraag hebben besteed dan hij waard is, met als enig positief resultaat dat het begrip "dracht" min of meer op zijn plek is gevallen. 

Dus we kunnen eigenlijk concluderen dat deze vraag gewoon heel raar is?
B en c kan ik dan eigenlijk ook niet echt beantwoorden.

a) is een niet zo heel rare redeneervraag, die zonder meer verstand van zaken (hoe een beta-deeltje zich een weg zoekt door zo'n emulsie bijvoorbeeld) alleen in grote lijnen te beschijven valt. Ik geef mezelf voor mijn laatste antwoord tussen de 2 en 4 punten van de mogelijke 4 punten. 

de rest is scheikunde. Geen idee wat dat in een natuurkundeboek doet.