Het "uitgestelde keuze" experiment kent vele vormen. In zijn meest simpele vorm gaat het om licht dat door twee spleten valt en gebundeld wordt door een lens. Vervolgens valt het licht op een scherm dat een interferentiepatroon laat zien. Dat scherm kan razendsnel worden verwijderd nadat de fotonen de twee spleten zijn gepasseerd. Daar worden ze als deeltjes door detectoren waargenomen. De uitleg die hierbij wordt gegeven is dat de soort meting bepaalt of we te maken hebben met een deeltje of een golf. Dat wisten we al sinds de eerste twee-spleten experimenten in de jaren '20. Maar, dat is niet het enige: De uitkomsten van dit experiment worden door sommige of de meeste natuurkundigen uitgelegd als dat de meting de voorafgaande geschiedenis van het golf/deeltje zou bepalen. Door de aard van de meting zou zijn vastgelegd dat er vanaf de bron sprake was van een deeltje of van een golf. De meting zou dus een terugwerkende invloed hebben.
Radcliffe vindt dit een nutteloos experiment en een onzinnige uitleg (https://www.quora.com/Quantum-Mechanics-What-is-John-Wheelers-delayed-choice-experiment), als ik hem goed begrijp, en mij lijkt hij het bij het juiste einde te hebben. Ik snap niet waarom geleerden niet voor de meest eenvoudige verklaring kiezen.
Als ik Born goed begrijp stelt hij dat een foton altijd een deeltje is (en niet iets schimmigs in een halfbestaande toestand), waarvan de positie zonder meting niet duidelijk bepaald is, wat wordt gerepresenteerd door een waarschijnlijkheidsgolf. Waarom kun je niet stellen dat dit geldt voordat het foton een fotondetector bereikt, waarbij de positie precies is bepaald en de waarschijnlijkheidsgolf irrelevant is geworden. Voor de meting door de fotondetector is sprake van het dubbele karakter, wat -als je dat wilt - is te zien op het interferentiescherm. De interferentie bestaat overigens ook als het interferentiescherm er niet is. Waarom zou het "uitgestelde keuze" experiment iets toevoegen aan deze simpele uitleg?