Dat is ook geen simpel probleem.

Allereerst is de zonnestraling alleen effectief op het "effectieve oppervlak" van de maximaal 3 zijden waarop het straalt. D.w.z. de straling is op elk vlak (anders) schuin gericht. De "netto" straling is de "ouderwetse" stereometrische doorsnede van de kist in een oppervlak dat wel loodrecht op de zonnestraling staat.
De zonneconstante is overigens "maar" 1300 W/m² . In een uur (3600 s) is de energie dan 3600 maal zoveel als energie in een seconde: 4,7 kWh/m² - bij lange na geen 1900 kWh/m²

De hitte in/van de "kist" zal uiteindelijk in evenwicht komen als opwarming = uitstraling.

De kist neemt zonnewarmte op, de lucht erbinnen zal opwarmen, mede door de apparatuur. De binnenlucht warmt op, de kistmantel zelf ook.

Maar tegelijk zal daardoor het temperatuursverschil met de buitenomgeving toenemen en de kist weer warmte gaan afstaan door geleiding door de 3 mm dikke wand en daarna stroming van de lucht (convectie).
Dat doet het ook als "zwart lichaam" waarin energie als infra-rode straling wordt weggestraald. Als je de wandtemperatuur kent, kun je een passende "Planckse kromme" erbij nemen voor de energieuitstraling in alle frequentiegebieden tezamen.

Al deze effecten bij elkaar (die zich niet allemaal "ideaal" gedragen of in een formule te vangen zijn) suggereren een modelmatige aanpak (of experimentele bepaling).