Dag John,

Ja, onprettig gevoel hè... :-(

Metalen die in contact komen met een zoutoplossing zullen daarmee op een of andere manier willen reageren. Daarvoor moeten elektronen verplaatst worden. Dat levert dan een zogenaamde elektrodepotentiaal, zeg maar een druk die elektronen een bepaalde kant op wil duwen, het metaal in of juist de zoutoplossing in. Daardoor ontstaat al heel snel een ladingsverschil tussen het metaal en de zoutoplossing, die weer even hard terugduwt, waardoor de elektronenstroom ook weer al heel snel ophoudt.

Maar steek je nou twee metalen plaatjes met elk een andere elektrodepotentiaal in dezelfde zoutoplossing, EN VERBINDT JE DAN DIE TWEE PLAATJES MET EEN GELEIDER, dan krijg je vanzelf een stroomkring. (1e plaatje-zoutoplossing-2e plaatje-geleider-terug naar 1e plaatje, en zo voort)

Een heel bekend voorbeeld is de citroenbatterij (google maar eens).

Aluminium is een metaal, met een elektrodepotentiaal die veel verschilt van de elektrodepotentiaal van de metalen in je vulling. Je speeksel is een geleidende (zout)oplossing, Via andere monddelen maak je de stroomkring rond. Het is maar een heel klein stroompje dat zo gaat lopen, maar je tandzenuwen zitten vaak vlák onder zo'n amalgaamvulling. En die zenuwen zijn héél gevoelig voor elektrische stroom. En dat veroorzaakt dan weer die soms afschuwelijke pijn.

duidelijk zo?

Groet, Jan