Dag Pieter,
Een probleem in de ruimte is de gewichtsloosheid: het voorwerp oefent geen gewichtskracht uit op een weegschaal of balans. Die wijst dus niets betrouwbaars aan.
Je zou kunnen werken met een spiraalveer waarvan je de veerconstante C al weet. Je hebt bij voorbeeld C bepaald met een uitrekproef op aarde voordat je de ruimte in ging.
In de ruimte bevestig je het voorwerp aan de veer. Het andere uiteinde van de veer is aan iets zwaars vastgemaakt, bij voorbeeld de wand van het ruimteschip. Je trekt nu aan het voorwerp, zodat de veer iets wordt uitgerekt. Laat je het voorwerp los, dan gaan het voorwerp en de veer heen en weer trillen. Daarvoor geldt de formule T=2π√(m/C) met T is de periode van de trilling (stopwatch) en m is de gezochte massa.
Behouden vaart gewenst, Jaap Koole

Feitelijk is massa gedefinieerd via de  F = m.a  relatie (of eigenlijk F = Δp/Δt of beter nog F = dp/dt) van Newton's Tweede Wet.

Elk experiment waarbij een (op Aarde?) geijkte kracht F wordt uitgeoefend op een onbekende massa kan door bepalen van de impulsverandering Δp/Δt = Δ(mv)/Δt   (in niet-relativitische situaties is m constant en wordt dit mΔv/Δt = m.a) de massa berekenen.

De eerder gegeven harmonische trilling als voorbeeld is ook hierop gebaseerd: de veerkracht brengt de massa in beweging.