Elektrische gitaar
De elektrische gitaar is platter dan een gewone, klassieke gitaar, omdat er geen klankkast is. De snaren van de elektrische gitaar worden door de muzikant in trilling gebracht en vervolgens worden de trillingen elektrisch versterkt.
De romp is alleen maar bedoeld als snarenhouder. Een ander verschil met de
klassieke gitaar zijn de knoppen op het instrument om het geluid te regelen. Er bestaan
ook elektrische gitaren met een dubbele hals. De hals van een elektrische gitaar is
het deel dat bij de klassieke gitaar de toets wordt genoemd. Deze gitaren hebben een
dubbel aantal snaren.
Behalve de gewone elektrische gitaar komt ook de elektrische
basgitaar voor. Meestal hebben ze vier snaren, maar zessnarige modellen komen ook wel
voor.
Een gitaar die tussen de klassieke en de elektrische gitaar in staat is de
semi-akoestische gitaar. Dit instrument kan bespeeld worden als een klassieke gitaar,
maar het geluid kan ook elektrisch versterkt worden.
Een pedaalgitaar is een gitaar
waarbij de gitaar op een standaard ligt. Met behulp van pedalen voor de voeten en
hefbomen voor de knieën kan de toonhoogte gewijzigd worden.
Door een metalen staafje over de snaren te schuiven, wordt het geluid gemaakt. Een variant op de pedaalgitaar is
de Hawaï-gitaar. Bij dit instrument zitten geen pedalen en wordt alles met de vingers
gedaan.
Synthesizer
In de jaren '70 ontwikkelden fabrikanten de synthesizer. 'to synthesize' betekent
'samenvoegen'. De klankopwekking van een synthesizer is elektronisch. Door middel van
geluidsgolven worden de klanken samengesteld ofwel samengevoegd.
Iedere geluidsgolf kan
beïnvloed worden door verschillende instellingen (parameters). Hierdoor kunnen een enorm
aantal klanken worden samengesteld. Men gebruikte hiervoor de FM (Frequent Modulation)
geluidsopwekking. Met deze techniek ontstonden de bijzondere 'synthesizerklanken'. Niet
langer was een elektronisch instrument een imitatie voor een akoestisch instrument,
maar werd een synthesizer een nieuw en op zich zelfstaand instrument.
De Yamaha
synthesizer DX-7 en de Roland Juno zijn bekende voorbeelden en in die tijd zeer
gerespecteerde en veel gebruikte synthesizers.
Tegenwoordig wordt er als klankopwekkingssyteem 'sampling' gebruikt of een combinatie van sampling en geluidsgolven. Was vroeger de scheiding tussen keyboard en synthesizer vrij duidelijk, tegenwoordig bezitten veel synthesizers 'keyboardfuncties' (zoals ritmes en speakers) en keyboards 'synthesizerfuncties'. Toch ligt het accent van een synthesizer voornamelijk op zelf klanken maken. Een keyboard is meer bedoeld als 'begeleidingsautomaat ' en produceert ritmes.
Terug naar de hoofdpagina van Muziekinstrumenten
