Reacties
>1) Kan er bij subatomaire 'golvende' deeltjes (ik denk primair aan fotonen) ook sprake zijn van harmonischen?
Er is niks subatomairs aan fotonen. Die deeltjes golven ook niet (ze heupwiegen niet) - de straling gaat recht vooruit. Daarbij heeft het een elektrisch veld en een magnetisch veld dat loodrecht op elkaar staat. De grootte van het veld wisselt en wordt door een sinus weergegeven. Grote verwarring bij iedereen die met een half oog naar de plaatjes kijkt: lichtdeeltjes gaan rechtdoor. De velden varieren van sterkte en worden als golven weergegeven.
Een foton heeft een enkele frequentie. Maar omdat we niets absoluut zonder fout kunnen meten kan die frequentie iets meer of iets minder zijn. Al die toestanden die het kan hebben leg je overelkaar en dan ontstaat ineens een "deeltje" - iets met een eindige afmeting en een energie die E±ΔE kan zijn waarbij ΔEΔt > h/(4π) (Heisenbergs onzekerheidsrelatie)
Als we licht als een puur golfverschijnsel nemen, heeft elk soort licht maar 1 golflengte maar spreidt zich die ene golf wel in alle richtingen uit.
Als we licht als deeltje zien dan heeft het deeltje een energie (met foutmarge ΔE) waardoor het kan worden samengesteld gedacht uit vele nabijgelegen frequenties maar slechts over beperkte afstand: een deeltje.
>2] Indien die vorm wel kan afwijken, waardoor dan welke invloed?
Nee, wijkt niet van vorm af.
>3] Kan er dan ook verschil zijn in de golfvorm van het electrische en die van het magnetische component (bij fotonen dus)?
Nee - dan is het geen foton meer.
Er is niks subatomairs aan fotonen. Die deeltjes golven ook niet (ze heupwiegen niet) - de straling gaat recht vooruit. Daarbij heeft het een elektrisch veld en een magnetisch veld dat loodrecht op elkaar staat. De grootte van het veld wisselt en wordt door een sinus weergegeven. Grote verwarring bij iedereen die met een half oog naar de plaatjes kijkt: lichtdeeltjes gaan rechtdoor. De velden varieren van sterkte en worden als golven weergegeven.
Een foton heeft een enkele frequentie. Maar omdat we niets absoluut zonder fout kunnen meten kan die frequentie iets meer of iets minder zijn. Al die toestanden die het kan hebben leg je overelkaar en dan ontstaat ineens een "deeltje" - iets met een eindige afmeting en een energie die E±ΔE kan zijn waarbij ΔEΔt > h/(4π) (Heisenbergs onzekerheidsrelatie)
Als we licht als een puur golfverschijnsel nemen, heeft elk soort licht maar 1 golflengte maar spreidt zich die ene golf wel in alle richtingen uit.
Als we licht als deeltje zien dan heeft het deeltje een energie (met foutmarge ΔE) waardoor het kan worden samengesteld gedacht uit vele nabijgelegen frequenties maar slechts over beperkte afstand: een deeltje.
>2] Indien die vorm wel kan afwijken, waardoor dan welke invloed?
Nee, wijkt niet van vorm af.
>3] Kan er dan ook verschil zijn in de golfvorm van het electrische en die van het magnetische component (bij fotonen dus)?
Nee - dan is het geen foton meer.
