Ad Snik werkt in het ziekenhuis, maar is geen arts. Hij studeerde natuurkunde en
audiologie: de wetenschap van het gehoor, en is nu hoofd van het Audiologisch Centrum in het
Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. “Ik voel me eerder maatschappelijk werker dan arts. Naast de
technische kant moet ik me vooral kunnen inleven in mensen.”
‘Soms voel ik me net een maatschappelijk werker’
“In mijn werk combineer ik natuurkunde met het direct helpen van mensen die problemen hebben met hun gehoor. Natuurlijk moet je kennis hebben van meetmethoden en hoortoestellen. Maar het is net zo belangrijk dat je je goed kunt inleven. Dat is iets wat je niet leert op de technische universiteit, maar wat het werk wel heel boeiend maakt.
Als hoofd van het Audiologisch Centrum ben ik eindverantwoordelijk voor een afdeling waar vijftig mensen werken. We voeren hier onderzoeken uit, bespreken de uitslagen, zorgen voor passende revalidatie en hoortoestellen. We proberen ervoor te zorgen dat doven en slechthorenden zo goed mogelijk kunnen functioneren in de maatschappij. Daarom werken hier ook psychologen en gezinsbegeleidsters. Daarnaast hebben we academische taken: het doen van onderzoek en het geven van onderwijs. Ik moet dat hele zaakje op de rails houden. Dat is heel leuk, omdat je mensen kunt motiveren en sturen. Toch verlang ik wel eens terug naar de tijd dat ik alleen audioloog was en ongestoord mijn werk kon doen.
Ik werk nu vier jaar als hoofd van de afdeling, daarnaast ben ik ook nog gewoon kinderaudioloog. Met slechthorende kinderen omgaan vind ik leuker dan met volwassenen. Het is moeilijker om met een kind de situatie te bespreken dan met oudere mensen. Zeker als ze ook nog slecht horen en problemen hebben met spraak. Dan is het een kwestie van goed observeren. Er zijn dagen dat ik niks heb aan al mijn natuurkunde en me meer een maatschappelijk werker voel.
Toch ben ik nog steeds een fysicus. De technische kennis is nodig voor het stellen van een diagnose en het werken met hoortoestellen en implantaten. Daarnaast heb je een natuurkundige manier van denken nodig voor dit werk. Wat dat inhoudt? De zaken logisch ordenen, een brede blik houden en gestructureerd onderzoek doen om zo stap voor stap vooruit te komen.
Na de middelbare school ben ik natuurkunde gaan studeren in Eindhoven. Taal, daar kon ik niks van, dat was veel te moeilijk voor mij. Mijn afstudeeronderzoek ging over een medisch onderwerp. Toen wist ik dat ik iets wilde met de biologische of medische kant. Bovendien zocht ik een toegepaste richting. Ik ben niet iemand die alleen in een laboratoriumopstelling kan werken, ik wil mensen zien. Ik kan niet dagen in mijn eentje zitten werken aan modellen. Na mijn studie ben ik in Tilburg de interne opleiding tot audioloog gaan volgen.
Natuurkunde was op school al een ander vak. Voor Duits kon je woordjes uit je hoofd leren en een goed punt halen. Bij natuurkunde werkt dat niet. Je moet er echt over nadenken, je kunt het niet even uit je hoofd leren. Het is een manier van redeneren en van in het leven staan. Natuurkundigen zijn vaak nuchtere en rustige mensen die goed kunnen relativeren. Met hun opleiding kunnen ze heel veel kanten op. Het is echt niet zo dat ze alleen in het lab kunnen werken. Als natuurkundige kun je in de industrie terecht, maar ook in het ziekenhuis of in het bedrijfsleven.”
